Sylwetki
Władysław Sikorski (1881-1943). Działacz niepodległościowy. Współpracował z J. Piłsudskimw tworzeniu Legionów. Uczestnik walk o Lwów. W wojnie 1920 r. dowódca V Armii. W 1921 r. szef Sztabu Generalnego, następnie premier Rządu, potem Minister Spraw Wojskowych. W 1926 r. dowódca Armii Lwów. Po zamachu majowym konflikt polityczny z J. Piłsudskim. Pozostaje bez przydziału w Wojsku Polskim. Prowadzi działalność publicystyczną i naukową ("Przyszła wojna" 1934). Zwolennik sojuszu z Francją, ostrzega przed niebezpieczeństwem niemieckim. Tworzy Front Morges, przyczynia się do powstania Stronnictwa Pracy. W 1939 r. na czele Rządu RP we Francji i Anglii. Naczelny Wódz. Staje się symbolem Polski Walczącej. Usiłuje znormalizować stosunki z ZSRR, zabiega o respektowanie interesów Polski przez państwa sprzymierzone. Ponosi tragiczną śmierć w katastrofie lotniczej w 1943 r.
Ignacy Paderewski (1860-1941). Kompozytor, pianista, polityk. W 1910 r. ufundował w Krakowie Pomnik Grunwaldzki. W czasie I wojny światowej jest delegatem Komitetu Narodowego w Paryżu na St. Zjednoczone, wywierając wpływ na stanowisko rządu amerykańskiego w sprawie niepodległości Polski. Podpisuje w imieniu Polski Traktat Wersalski. W 1919 r. premier Rządu RP, a następnie delegat Polski przy Radzie Ambasadorów i w Lidze Narodów. Po zamachu majowym pozostaje na emigracji. Pod jego patronatem powstaje Front Morges, wspiera działania, które doprowadziły do powstania Stronnictwa Pracy w 1937 r. W 1939 r. przewodniczący Polskiej Rady Narodowej na emigracji, swym autorytetem wspiera rząd gen. Sikorskiego i walkę o niepodległość.
Stanisław Wojciechowski (1869-1953). Działacz niepodległościowy, współzałożyciel Polskiej Partii Socjalistycznej, członek jej władz w latach 1895-1905. W latach 1906-1915 redaguje "Społem", działacz i teoretyk ruchu spółdzielczego. W latach 1919-1920 Minister Spraw Wewnętrznych w rządie I. Paderewskiego i L. Skulskiego. W 1922 r. wybrany na Prezydenta RP. Po zamachu majowym ustępuje z funkcji prezydenta i z życia publicznego. Poświęca się pracy naukowej i do 1939 r. jest profesorem SGGW. Popiera założenia programowe Frontu Morges. Uczestnictwem w obradach Zjazdu Zalożycielskiego Stronnictwa Pracy, daje wyraz poparcia dla programu Stronnictwa.
Józef Haller (1873-1960). Generał. W l. 1916-1917 dowódca II brygady Legionów. W 1918 r. przedostaje się do Francji, gdzie wszedł do Polskiego Komitetu Narodowego w Paryżu oraz stanął na czele Armii Polskiej u boku aliantów. Wraz z R. Dmowskim i I. Paderewskim przyczynił się do uznania Polski przez rządy państw alianckich. W 1919 r. wraca wraz z wojskiem do kraju. Dokonał zaślubin Polski z Bałtykiem. Dowódca frontu w 1920 r., generalny inspektor WP do 1926 r. Po zamachu majowym przeniesiony w stan spoczynku. Uczestnik Frontu Morges. W 1937 r. Związek Hallerczyków wchodzi do Stronnictwa Pracy a gen. Haller zostaje wybrany prezesem Rady Naczelnej SP. W 1939 r. w rządzie gen. Sikorskiego. Po wojnie zostaje na emigracji, oddaje się pracy społecznej i pisarskiej. Umiera w Londynie.
Wojciech Korfanty (1873-1939). Mąż stanu, publicysta, wydawca. Ekonomista, prawnik. Działacz niepodległościowy, więziony za swe przekonania. Przywódca Śląska, kieruje III Powstaniem Śląskim w 1921 r. Organizator Chrześcijańskiej Demokracji, konsekwentnie walczy o demokratyczny kształt państwa jako parlamentarzysta i przywódca partii. Zakłada i redaguje dziennik "Polonia". Przeciwnik polityki Piłsudskiego. Współorganizator Frontu Morges, pierwszy prezes Stronnictwa Pracy w 1937 r. Zdecydowany realizator opozycji wobec sanacji. Nękany oskarżeniami i zagrożony aresztowaniem emigruje w 1935 r. kierując stamtąd partią. Wraca w 1939 r. w parę miesięcy potem umiera. Jego pogrzeb staje się wielką manifestacją patriotyczną tuż przed wybuchem wojny.
Karol Popiel (1887-1977). Prawnik, działacz niepodległościowy, współtwórca Stronnictwa Pracy, jego przywódca, po śmierci W. Korfantego prezes Zarządu Głównego. Od 1929 r. prezes NPR. Długoletni redaktor "Obrony Ludu", pisma NPR, potem "Nowej Prawdy" i "Nowej Rzeczypospolitej", wydawnictw SP. Poseł na Sejm RP 1922-1927. Więziony i oskarżony w procesie brzeskim. Jeden z głównych organizatorów Frontu Morges. W czasie wojny minister w rządzie gen. Sikorskiego. Po klęsce Niemiec wraca do kraju, ale po nie udanej próbie wznowienia działalności Stronnictwa Pracy wyjeżdża w 1947 r. Uczestniczy we władzachŚwiatowej Unii Chrześcijańskiej Demokracji. Oddaje się pracy pisarskiej, utrzymuje kontakty z krajem, zabiega o poparcie Zachodu dla polskich dążeń do niepodległości. Umiera w Rzymie.
Józef Chaciński (1889-1954). Działacz niepodległościowy, więzień Cytadeli Warszawskiej. Ochotnik wojny 1920 r. Działacz chrześcijański. Prezes Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. Poseł na Sejm RP w l. 1922-1930. Po zamachu majowym w opozycji. Organizator Centrolewu. Członek a następnie prezes Komitetu Wykonawczego Stronnictwa Pracy, reprezentuje Stronnictwo w Radzie Jedności narodowej. Aresztowany przez NKWD w 1945 r., skazany w procesie szesnastu w Moskwie, po wyjściu z więzienia wraca do kraju i podejmuje działalność we władzach Stronnictwa. Po zawieszeniu działalności Stronnictwa pracuje jako radca prawny w Zarządzie Miejskim w Warszawie.
Władysław Siła Nowicki (1913-1994). Prawnik, adwokat. Działacz Macierzy Szkolnej. Uczestnik kampanii wrześniowej. W Warszawie od 1941 r. w ZWZ, AK oraz Delegaturze Rządu RP. Członek Unii, organizator sekcji młodzieżowej, od 1943 r. członek Stronnictwa Pracy. Dowódca plutonu w Powstaniu Warszawskim. W l. 1945-1946 wiceprezes Zarządu Woj. Stronnictwa w Lublinie. Do wiosny 1947 r. działacz WIN-u. Aresztowany, czterokrotnie skazany na karę śmierci, ułaskawiony. Zwolniony z więzienia w 1956 r., zrehabilitowany w 1958 r. Od 1959 r. występuje jakoobrońca więźniów politycznych, uczestniczy w akcjach protestacyjnych. Doradca Przewodniczącego NSZZ "Solidarność". Uczestnik obrad Okrągłego Stołu. Prezes Tymczasowego Zarządu Stronnictwa Pracy, pierwszy prezes Zarządu Głównego Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy. Wiceprezydent Międzynarodowej Organizacji Chrześcijańsko-Demokratycznej.
Stanisław Bukowski (1896-1976). Inżynier. Działacz Akcji Katolickiej, Sodalicji Mariańskiej i założonej w Krakowie w 1939 r. Konfederacji Niepodległościowych Ogranizacji Polskich. Po połączeniu z Unią w 1940 r. członek jej Zarządu Głównego. Uczestnik Powstania Warszawskiego. Po wojnie w Krakowie z J. Chacińskim, J. Braunem i K. Studentowiczem reaktywują struktury Stronnictwa Pracy. W l. 1945-1946 sekretarz Zarządu Głównego Stronnictwa. Poseł do Krajowej Rady Narodowej. Organizuje Spółdzielnię "Źródło" jako zaplecze finansowe dla działalności społecznej. Publikuje w "Odnowie" a potem w "Tygodniku Warszawskim". W 1948 r. aresztowany, skazany na 15 lat więzienia. Zwolniony i rehabilitowany w 1957 r.
Kazimierz Studentowicz (1903-1992). Ekonomista, bankowiec. Do 1939 r. pracownik Banku Gospodarstwa Krajowego. W 1939 r. wstępuje do "Grunwaldu", po połączeniu z Unią w 1940 r. członek jej Zarządu Głównego. Redaktor "Narodu", radykalny krytyk sanacji i endecji. Po połączeniu ze Stronnictwem Pracy wchodzi do władz Stronnictwa. W l. 1945-1946 członek Zarządu Głównego Stronnictwa. Prowadzi działalność organizacyjną i publicystyczną ("Odnowa" a następnie "Tygodnik Warszawski"). Aresztowany w lipcu 1948 r., skazany na 15 lat więzienia. W 1956 r. zwolniony i zrehabilitowany. W 1957 r. podejmuje próbę reaktywowania działalności Stronnictwa. W 1990 r. wybrany Honorowym Członkiem Zarządu Głównego Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy.
Wincenty Witos (1874-1945). Od 1903 r. członek władz Stronnictwa Ludowego. Poseł do parlamentu austriackiego, od 1908 r. Rzecznik pełnej niepodległości Polski. Tworzy PSL-Piast i zostaje jego prezesem. Od 1918 r. poseł na Sejm RP. W l. 1920-1921, a potem 1923 i 1926 premier Rządu RP. Po zamachu majowym tworzy opozycyjny wobec rządów sanacyjnych blok stronnictw zwany Centrolewem, do którego przystępuje m.in. Chrześcijańska Demokracja i NPR. Program opozycyjny został przedstawiony na Kongresie Obrony Prawa i Wolności Ludu w Krakowie w 1930 r. Po Kongresie aresztowany i skazany w procesie brzeskim. W 1933 r. emigruje z kraju. Wraz z I. Paderewskim, W. Sikorskim i J. Hallerem jest twórcą Frontu Morges. Do kraju wraca w 1939 r. Więziony i prześladowany przez Niemców.
Cyryl Ratajski (1875-1942). Od 1906 r. adwokat w Raciborzu. W 1911 r. w Poznaniu współwłaściciel przedsiębiorstwa przemysłowego. Działacz niepodległościowy, współpracownik W. Korfantego. W l. 1922-1934 prezydent Poznania, położył dla rozwoju miasta ogromne zasługi. Minister spraw wewnętrznych w rządzie W. Grabskiego. Przeciwnik sanacji, współtwórca Frontu Morges. W 1938 r. prezes zarządu wojewódzkiego Stronnictwa Pracy. W 1939 r. więziony a następnie wysiedlony przez Niemców, przybywa do Warszawy. W 1940 r. mianowany przez gen. Sikorskiego pierwszym delegatem Rządu RP na kraj. Tworzy cywilne struktury konspiracyjnej administracji.
Jan Stanisław Jankowski (1882-1953). Żołnierz Legionów. Razem z A. Chądzyńskim zakłada Narodowe Zjednoczenie Robotników (1905). W l. 1920-1923 prezes Narodowej Partii Robotniczej, do 1933 r. wiceprezes. W l. 1921-1926 minister i podsekretarz stanu w Min. Pracy i Opieki Społ. W l. 1928-1935 poseł na Sejm RP. Od 1937 r. członek Stronnictwa Pracy, działacz Klubów Demokratycznych. Od 1941 r. w Delegaturze Rządu, początkowo dyrektor dep. Pracy i Opieki Społ. następnie zastępca Delegata, od 1943 r. Delegat. W 1944 r. obejmuje stanowisko wicepremiera. Aresztowany w marcu 1945 r. przez NKWD, skazany w procesie szesnastu w Moskwie na 8 lat więzienia. Zamordowany w ZSRR w 1953 r.
Jerzy Braun (1901-1975). Filozof i polityk, literat, publicysta. W młodości działacz harcerski, ochotnik w wojnie 1920 r. Zwolennik i kontynuator myśli filozoficznej Hoene-Wrońskiego, wydawca i redaktor pisma "Zet", współredaktor "Merkuriusza Polskiego Ordynaryjnego". W 1940 r. współtwórca i prezes Unii, główny jej ideolog. W 1943 r. po połączeniu ze Stronnictwem Pracy, wybrany do Zarządu Głównego. Z ramienia Stronnictwa w Radzie Jedności Narodowej, ostatni Delegat na Kraj Rządu RP. W 1945 r. aresztowany, zwolniony w 1946 r. Od 1947 r. faktyczny redaktor naczelny "Tygodnika Warszawskiego". Aresztowany w 1948 r., skazany na dożywocie, zwolniony z więzienia w 1956 r., zrehabilitowany w 1958 r. Poświęcił się pracy pisarskiej i odczytowej. Działał w Klubach Inteligencji Katolickiej.
Władysław Tempka (1889-1942). Prawnik. Od 1925 r. przyebywa na Śląsku. Działacz Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji, najbliższy współpracownik W. Korfantego. Konsekwentny krytyk polityki sanacji, przeciwnik rządów wojewody Grażyńskiego na Śląsku. Poseł na Sejm RP w 1928 i 1930 r. Po wyjeździe z kraju W. Korfantego kontynuator jego zdecydowanej opozycji wobec poczynań sanacji. W 1937 r. członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy. W konspiracji prezes Zarządu Stronnictwa. Tworzy silne środowisko w Krakowie, skąd kieruje organizacją na Górnym Śląsku. Współdziała w organizacji międzypartyjnego ośrodka walki z okupantem. Aresztowany w połowie 1940 r., zamordowany w Oświęcimiu.
Antoni Antczak (1890-1952). W młodości emigrant w Westfalii, działacz Związku Zawodowego Górników, współtwórca Narodowego Stronnictwa Pracy. Od 1920 r. w Toruniu, współorganizator Narodowej Partii Robotników. Dyrektor Drukarni Robotniczej, redaktor "Głosu Robotnika" i "Obrony Ludu". W l. 1924-1929 działacz samorządowy. W 1929 r. poseł na Sejm RP. Od 1937 r. członek władz naczelnych Stronnictwa Pracy. W czasie wojny we władzach konspiracyjnego Stronnictwa, od 1942 r. prezes Zarządu Głównego. Delegat Rządu RP na Pomorze. W 1944 r. nierozpoznany wywieziony do Niemiec. Po powrocie do kraju pełni funkcję prezesa Stronnictwa Pracy. Poseł do KRN. Po zawieszeniu działalności Stronnictwa ustępuje z KRN. Aresztowany w 1948 r., skazany na 15 lat więzienia. Zamordowany w więzieniu w 1952 r. Pośmiertnie zrehabilitowany w 1958 r.
Feliks Antczak (1916-1945). Syn Antoniego Antczaka, czołowego działacza Narodowej Partii Robotników, potem Stronnictwa Pracy. Prawnik, ekonomista. Współpracownik redagowanej przez K. Popieła "Obrony Ludu", organu NPR oraz jej dodatku teoretycznego "Demokrata". Rzecznik połączenia NPR ze Stronnictwem Chrześcijańsko-Demokratycznym. Odegrał znaczną rolę, jako przedstawiciel młodzieży, w konstruowaniu programu Stronnictwa Pracy. W konspiracyjnym Stronnictwie współpracował z redakcją "Reformy". W grudniu 1944 r. aresztowany przez UB w Aninie k/Warszawy, został zamordowany 2 stycznia 1945 r.
Ks. Zygmunt Kaczyński (1894-1953). W l. 1916-1918 organizuje stowarzyszenia chrześcijańskie. Wspólnie z W. Bitnerem i J. Chacińskim organizuje polityczne struktury chrześcijańskiej demokracji. W 1919 r. i 1922 poseł na Sejm RP. Od 1930 r. dyrektor Katolickiej Agencji Prasowej. Działalność publicystyczna: "Pracownik Polski", "Nowe Życie", "Rzeczpospolita". Zwolennik Frontu Morges. W 1937 r. uczestniczy w Kongresie zjednoczeniowym i proponuje przyjęcie nazwy Stronnictwo Pracy. W 1940 r. przedostaje się za granicę. W 1943 r. jest ministrem w rządzie St. Mikołajczyka w Londynie. Do kraju wraca w 1945 r. Redaktor naczelny "Tygodnika Warszawskiego". Aresztowany w 1949 r., skazany na 10 lat więzienia. Zamordowany w 1953 r.
Franciszek Kwieciński (1884-1942). Przedsiębiorca. Uczestnik akcji plebiscytowej i III Powstania Śląskiego. Działacz Narodowej Partii Robotniczej, redaktor "Głosu Codziennego" i "Placówki". Od 1926 r. członek władz naczelnych NPR. Uczestnik działań konsolidacyjnych Frontu Morges. Wybrany do władz Stronnictwa Pracy w 1937 r. Wiceprezes, od 1940 r. prezes konspiracyjnego Stronnictwa. Działacz Centralnego Komitetu Organizacji Niepodległościowych, reprezentował Stronnictwo Pracy w Politycznym Komitecie Porozumiewawczym. Aresztowany i rozstrzelany przez Niemców.
Konstanty Turowski (1907-1983). Pisarz, działacz związków zawodowych, organizator społecznego życia młodzieży akademickiej, prezes lubelskiego koła Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej "Odrodzenie", twórca Chrześcijańskich Uniwersytetów Robotniczych. Od 1935 r. prezes krakowskiego okręgu Chrześcijańskich Związków Zawodowych, pracuje w redakcji "Głosu Narodu", członek Zarządu Głównego ChZZ. Uczestnik kampanii wrześniowej, jeniec oflagu. W 1945 r. we władzach naczelnych Stronnictwa Pracy, poseł do KRN. Aresztowany wraz z żoną w 1949 r., skazany na 15 lat więzienia, zwolniony i zrehabilitowany w 1956 r. Wykładowca KUL, redaktor wydawnictw, pisarz. Odznaczony papieskim orderem "Pro Ecclesia et Pontifice". Autor "Historii ruchu chrześcijańsko-demokratycznego w Polsce".
Marian Kukiel (1885-1973). W 1908 r. wraz z Wł. Sikorskim i K. Sosnkowskim zakłada Związek Walki Czynnej. Legionista, uczestnik wojny w 1920 r. W 1925 r. szef Biura Historycznego Wojska Polskiego, redaktor "Bellony". W zamachu majowym staje po stronie rządowej, generał. Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, kustosz Biblioteki Czartoryskich w Krakowie, członek Polskiej Akademii Umiejętności. W 1937 r. wybrany do Rady Naczelnej Stronnictwa Pracy. W latach 939-1942 wiceminister a następnie do 1945 r. minister spraw wojskowych w Rządzie RP na emigracji. Od 1946 do 1973 r. dyrektor Instytutu Historycznego im. Wł. Sikorskiego w Londynie. Wybitny uczony, historyk polskiej wojskowości, autor licznych dzieł naukowych. Zmarł w Londynie.
Józef Kwasiborski (1898-1980). Żołnierz POW, ochotnik w wojnie z 1920 r. Działacz i członek władz wojewódzkich i naczelnych Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. Organizator Chrześcijańskich Uniwersytetów Robotniczych. Działacz samorządowy, w 1925 r. wiceburmistrz, potem członek Rady Miejskiej w Pruszkowie k/Warszawy. Razem z bratem Franciszkiem prowadzą drukarnię i działalność wydawniczą. W 1937 r. członek Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy. Uczestnik kampanii wrześniowej, czołowy organizator SP w konspiracji. Delegat Rządzu RP na woj. warszawskie. Przedstawiciel Stronnictwa w Radzie Jedności Narodowej. Wiceprezes Zarządu Głównego Stronnictwa po wojnie, poseł do KRN. Po zawieszeniu działalności Stronnictwa organizuje środowisko przy "Tygodniku Warszawskim". Aresztowany w 1948 r., skazany na dożywocie, zwolniony z więzienia w 1956 r. i zrehabilitowany w 1958 r. Odznaczony papieskim orderem "Pro Ecclesia et Pontifice".
Franciszek Kwasiborski (1908-1990). Brat Józefa. Od 1923 r. działa w Polskim Stronnictwie Chrześcijańskiej Demokracji. Uczestniczy w organizowaniu i pracy Chrz. Uniwersytetu Rob. w Pruszkowie k/Warszawy. W 1937 r. wybrany do Rady Naczelnej Stronnictwa Pracy. W czasie okupacji kontynuuje działalność w podziemnych strukturach Stronnictwa oraz w AK. Po upadku powstania organizuje pomoc i ułatwia ucieczkę więzniom obozu w Pruszkowie. W 1945 r. główny organizator a następnie dyrektor Kat. Tow. Wyd. "Rodzina Polska", wydawcy "Tygodnika Warszawskiego". Po zlikwidowaniu "Tygodnika" pracuje w spółdzielczości pracy i w Stowarzyszeniu Księgowych. Działa w Archikonfraterni Literackiej. Poświęca się pracy edytorskiej. Wybrany honorowym przewodniczącym Rady Naczelnej ChDSP na III Kongresie w 1990 r.
Izydor Modelski (1888-1962). Legionista, uczestnik walk o Lwów. Od 1919 r. w formacjach gen. J. Hallera. W czasie zamachu majowego po stronie rządowej, przeciwnik sanacji. Prezes Związku Hallerczyków, generał. W 1937 r. wybrany do władz Stronnictwa Pracy. W 1939 r. uczestniczy w rządzie gen. Wł. Sikorskiego. W 1945 r. wraca do kraju z K. Popielem. Attache wojskowy w ambasadzie w Waszyngtonie. W 1948 r. zrywa z rządzem w Warszawie, podejmuje antykomunistyczną działalność publicystyczną i odczytową na emigracji. Przewodniczący Rady Naczelnej Stronnictwa za granicą, od 1950 r. członek Komitetu Wykonawczego Chrześcijańskiej Demokracji Unii Środkowo-Wschodniej Europy.
Stefan Kaczorowski (1899-1988). Adwokat, ochotnik w wojnie 1920 r. Działacz i członek władz Polskiego Str. Chrześc. Demokrat. W 1937 r. członek Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy. W 1939 r. jeden z głównych twórców konspiracyjnych struktur Stronnictwa, członek Kom. Wyk., redaktor "Reformy". Uczestnik Powstania Warszawskiego. W 1945 r. organizator Stronnictwa w Łodzi. Zagrożony aresztowaniem przedostaje się na Zachód. Tworzy zagraniczny ośrodek Stronnictwa, pełni funkcję prezesa. Do kraju wraca w 1957 r. Pracuje jako adwokat w Łodzi. Organizuje Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela.
Jan Hoppe (1902-1969). Piłsudczyk, działacz sanacyjny, przywódca grupy "Jutro Pracy". Współpracuje ze Stefanem Starzyńskim, wchodzi w skład władz naczelnych Obozu Zjednoczenia Narodowego. Od 1935 r. poseł na Sejm RP. Z sanacją zrywa w 1938 r. W swojej orientacji politycznej zbliża się do Stronnictwa Pracy. W konspiracji współtwórca Unii, jej wiceprezes. Redagował "Reformę" i "Naród", w czasie Powstania Warszawskiego "Kurier Stołeczny" - organ Stronnictwa Pracy. Zatrzymany przez NKWD w 1945 r., zesłany do ZSRR, wraca do kraju w 1947 r. Uwięziony ponownie w 1949 r., skazany na dożywocie. Został zwolniony w 1956 r. i zrehabilitowany w 1958 r. Ciężko chory poświęca się pracy pisarskiej.
Kazimierz Feliks Kumaniecki (1905-1977). Uczony, filolog klasyczny o światowej pozycji, członek wielu międzynarodowych towarzystw naukowych. Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 1936 r. Uniwersytetu Warszawskiego. Laureat wielu nagród, autor ponad 200 publikacji, redaktor czasopism specjalistycznych. W konspiracji działał w organizacji "Znak", któa weszła do "Unii" i wraz z nią do Stronnictwa Pracy. Autor hymnu Polski Podziemnej "Naprzód do boju". Uczestnik Powstania Warszawskiego, potem redaktor naczelny "Biuletynu Informacyjnego" BIP w Krakowie. W l. 1945-1946 członek Komitetu Wykonawczego Stronnictwa Pracy, poseł do KRN. Po zawieszeniu działalności Stronnictwa poświęcił się pracy naukowej.
